
Herr Gilles De T.

1 Modderbad, 10 jaar jonger! Echt waar!


Boottrip naar de Turkse Biesbos

**** Mhuuuaaaah ****

Scheuren op het water

Je stinkt een uur in de wind maar je wordt wel een stuk knapper na een zwavelbad

Liek en Jur

Zwemmen maakt hongerig
Herr Gilles de T.
Wakker geworden vanmorgen omdat den arbeid riep. Om de boot te bekostigen dient er zo nu en dan nog geschreven te worden en vandaag was zo’n dag. Dankzij een fijne – volstrekt illegale – antenne kan ik aan boord internetten. Hiervoor moesten we de GanGan wel zo’n beetje inparkeren in het restaurant waar we tegenover liggen – en waar ze een fijne draadloze i-netverbinding hebben – maar het werkt.
In Nederland ging mijn wekker en liep ik de trap af naar mijn kantoor. Nooit in de file en dat was fijn. Woon-werkverkeer van negen traptreden. Maar het kan dus nog beter. Wakker worden op het achterdek met de geur van door Germaine gezette koffie. Vanuit mijn bed de laptop aangezet en hop ik was aan het werk.
De zee was rimpelloos, een biljartlaken zou een complex krijgen. De eerste zuchtjes wind beginnen meestal pas rond een uur of elf en het was nu acht uur. Als de zee zo intens stil is dan kan je ook extra diep in het blauwe water turen en vooral ’s ochtends levert dat Discovery-achtige beelden op.
Links van de boot ging een octopus, met armen van minimaal een meter, vol achter een krab aan. De krab zijdelings, de octopus als een soort van levende blaasbalg. Dat laatste bleek het effectiefst. De krab probeerde te vluchten richting het wateroppervlak maar haalde het net niet. Einde verhaal voor de krab. De armen sloten zich om het beest en samen zonken ze naar terug de diepte. Door de schutkleur van de octopus waren ze eenmaal op de bodem beiden bijna niet meer te zien.
Om het weke hoofd van de octopus zwom een aantal vissen van het kaliber: die zouden goed op mijn bord staan met een schijfje citroen ernaast. (Vanavond maar weer eens een hengeltje uitgooien). De bedoeling was waarschijnlijk om heer octopus te beroven, wat gezien zijn omvang niet echt een goed plan leek. Of om te wachten of er krabkruimels zouden overblijven. Dat laatste leek het meest aannemelijk, maar de gulzige achtpoot liet niets over.
Maar weer even geconcentreerd naar mijn beeldscherm kijken, terwijl het ontbijt van vers fruit op tafel wordt gezet. “kijk”, wijst Germaine. Vijf meter van de boot steken twee eigenwijze kraaloogjes uit het water, gevolgd door een uitschuifnek en een groen schild. Een zeeschildpad die eens rustig om zich heen kijkt om vervolgens weer te verdwijnen in de diepte. Na een uurtje of twee werken is mijn laptopaccu bijna leeg en verhuis ik naar het Can restaurant, de elektriciteit en het internet zijn daar gratis. Mijn kantoor is ineens niet meer het achterdek maar een bar vol vriendelijk personeel. Als er iemand niet mag zeuren, dan ben ik het wel.
Het kan trouwens ook iets anders. Een paar dagen daarvoor, zelfde plek alleen dan ’s avonds. Met de bijboot terug naar de GanGan na een ferme wandeling met Dirk. Op het dek van de boot naast ons staat onze Duitse buurman. We zwaaien vrolijk. Hij antwoord: “Goedverdoeme”. Dat was niet echt de reactie die we hadden verwacht. Dan valt het pas op dat de dikke Duitsert een enorm rood hoofd heeft. En daar komt pardoes weer een ‘goedverdoeme’ uit. Hij ontploft bijna van woede.
Herr dokter Gilles de la Tourette, zoals we hem later maar genoemd hebben, vindt dat we te dicht op zijn bootje liggen en hij heeft gelijk. Als we een paar dagen stil liggen dan bestaat de kans dat we om ons anker draaien en iets naar achter krabben. Dat is gebeurd en ons bijna ontplofte buurman is daar niet vrolijk van geworden. Maar, besluiten we, hij had het ook op een iets normalere manier kunnen vertellen in plaats van de Duitse scheldkanonnade waar we op getrakteerd worden.
Bijkomende reden, juist op deze plek heb ik een fijne internetverbinding en ik was van plan om nog een ietwat te werken. ls herr Gilles de T. merkt dat we niet weggaan, ontploft hij nog een keer. Eerst volgt er nog een rij goedverdoemes van circa een half uur, daarna zet hij zelfs zijn scheepsalarm aan waardoor de hele baai (het was al laat) ineens weer klaarwakker was.
Uiteindelijk begint hij zijn eigen vrouw totaal stijf te schelden, waardoor hij nog meer recht had op zijn nieuwe naam. Het begon inmiddels leuk tegen enen te lopen en de goedverdoemes kwamen er steeds zachter uit. Herr Gilles de T had zichzelf helemaal moe gescholden. Ich war hier erst, klonk het nog met een snik en daarna bleef het stil. Lekker slapen!
Herr Gilles de T.
Wakker geworden vanmorgen omdat den arbeid riep. Om de boot te bekostigen dient er zo nu en dan nog geschreven te worden en vandaag was zo’n dag. Dankzij een fijne – volstrekt illegale – antenne kan ik aan boord internetten. Hiervoor moesten we de GanGan wel zo’n beetje inparkeren in het restaurant waar we tegenover liggen – en waar ze een fijne draadloze i-netverbinding hebben – maar het werkt.
In Nederland ging mijn wekker en liep ik de trap af naar mijn kantoor. Nooit in de file en dat was fijn. Woon-werkverkeer van negen traptreden. Maar het kan dus nog beter. Wakker worden op het achterdek met de geur van door Germaine gezette koffie. Vanuit mijn bed de laptop aangezet en hop ik was aan het werk.
De zee was rimpelloos, een biljartlaken zou een complex krijgen. De eerste zuchtjes wind beginnen meestal pas rond een uur of elf en het was nu acht uur. Als de zee zo intens stil is dan kan je ook extra diep in het blauwe water turen en vooral ’s ochtends levert dat Discovery-achtige beelden op.
Links van de boot ging een octopus, met armen van minimaal een meter, vol achter een krab aan. De krab zijdelings, de octopus als een soort van levende blaasbalg. Dat laatste bleek het effectiefst. De krab probeerde te vluchten richting het wateroppervlak maar haalde het net niet. Einde verhaal voor de krab. De armen sloten zich om het beest en samen zonken ze naar terug de diepte. Door de schutkleur van de octopus waren ze eenmaal op de bodem beiden bijna niet meer te zien.
Om het weke hoofd van de octopus zwom een aantal vissen van het kaliber: die zouden goed op mijn bord staan met een schijfje citroen ernaast. (Vanavond maar weer eens een hengeltje uitgooien). De bedoeling was waarschijnlijk om heer octopus te beroven, wat gezien zijn omvang niet echt een goed plan leek. Of om te wachten of er krabkruimels zouden overblijven. Dat laatste leek het meest aannemelijk, maar de gulzige achtpoot liet niets over.
Maar weer even geconcentreerd naar mijn beeldscherm kijken, terwijl het ontbijt van vers fruit op tafel wordt gezet. “kijk”, wijst Germaine. Vijf meter van de boot steken twee eigenwijze kraaloogjes uit het water, gevolgd door een uitschuifnek en een groen schild. Een zeeschildpad die eens rustig om zich heen kijkt om vervolgens weer te verdwijnen in de diepte. Na een uurtje of twee werken is mijn laptopaccu bijna leeg en verhuis ik naar het Can restaurant, de elektriciteit en het internet zijn daar gratis. Mijn kantoor is ineens niet meer het achterdek maar een bar vol vriendelijk personeel. Als er iemand niet mag zeuren, dan ben ik het wel.
Het kan trouwens ook iets anders. Een paar dagen daarvoor, zelfde plek alleen dan ’s avonds. Met de bijboot terug naar de GanGan na een ferme wandeling met Dirk. Op het dek van de boot naast ons staat onze Duitse buurman. We zwaaien vrolijk. Hij antwoord: “Goedverdoeme”. Dat was niet echt de reactie die we hadden verwacht. Dan valt het pas op dat de dikke Duitsert een enorm rood hoofd heeft. En daar komt pardoes weer een ‘goedverdoeme’ uit. Hij ontploft bijna van woede.
Herr dokter Gilles de la Tourette, zoals we hem later maar genoemd hebben, vindt dat we te dicht op zijn bootje liggen en hij heeft gelijk. Als we een paar dagen stil liggen dan bestaat de kans dat we om ons anker draaien en iets naar achter krabben. Dat is gebeurd en ons bijna ontplofte buurman is daar niet vrolijk van geworden. Maar, besluiten we, hij had het ook op een iets normalere manier kunnen vertellen in plaats van de Duitse scheldkanonnade waar we op getrakteerd worden.
Bijkomende reden, juist op deze plek heb ik een fijne internetverbinding en ik was van plan om nog een ietwat te werken. ls herr Gilles de T. merkt dat we niet weggaan, ontploft hij nog een keer. Eerst volgt er nog een rij goedverdoemes van circa een half uur, daarna zet hij zelfs zijn scheepsalarm aan waardoor de hele baai (het was al laat) ineens weer klaarwakker was.
Uiteindelijk begint hij zijn eigen vrouw totaal stijf te schelden, waardoor hij nog meer recht had op zijn nieuwe naam. Het begon inmiddels leuk tegen enen te lopen en de goedverdoemes kwamen er steeds zachter uit. Herr Gilles de T had zichzelf helemaal moe gescholden. Ich war hier erst, klonk het nog met een snik en daarna bleef het stil. Lekker slapen!