Gelukkig ging het om een rak tegen de wind in. Voor de niet-zeiler, iedereen moest dus eerst de verkeerde kant op. Wij zetten onze trouwe motor bij, gingen dus wel de goede kant op en een kwartiertje later lagen we fraai op de eerste plek. Mijn negen uiterst professionele crewleden keken op vanuit hun tijdschrift/spiegel/hangmat en waren maar wat trots. Loon naar werken, vonden ze.

De pret was van korte duur. Na een half uurtje varen schoten alle snelheidsduivels ons weer voorbij. Vanuit de hangmat klonk het
opbouwend: “Weet je zeker dat we niet achteruit gaan?’
Inmiddels had mijn uiterst professionele crew de nagels gevijld, de beautycases omgekeerd en de (o zo leuke) feestjurken uitgezocht. En dus muitend vanuit de hangmat: “Of het nog lang duurde”. Mijn uiterst professionele crew bleek honger, dorst en trek in stoere zeilkerels te hebben. De hangmat: “Kan die motor niet weer aan?”

Tja, negen vrouwen. Zo bedreigd, zo gedaan. De zeilen naar beneden, de motor aan en een voor een haalden we onze tegenstanders weer in. Als eerste het kleine bootje, met die oude mensen etc… De wind was inmiddels compleet gaan liggen, dus binnen mum van tijd waren we het hele veld weer voorbij. Vlak voor de finish, waar wij keihard gediskwalificeerd dienden te worden, werd de race vanwege te weinig wind afgebroken. Alle boten dienden de zeilen te strijken en richting haven te komen.

Wij hadden dat weliswaar een uurtje te vroeg gedaan, maar kwamen dientengevolge wel als tweede over de finish. Dit geheel tot tevredenheid van mijn uiterst professionele crew en van de organisatie. Want negen vrouwen op het ereschavot (zie foto) is stukken fraaier dan een stel van die muffe zeilbaarden. Diezelfde baarden moesten trouwens wel even slikken toen we officieel de tweede plek toebedeeld kregen. Maar verder zeurden ze niet, want met mijn uiterst professionele crew bleek het prima feest vieren.